"Wer sind wir? Woher kommen wir? Wohin gehen wir?"

Κατερίνα Δασκαλάκη
Ηθοποιός, Θεατρολόγος

Έτσι ξεκινάει μια γερμανική ταινία…Έτσι ξεκινάνε τα περισσότερα έργα τέχνης: Με ερωτήσεις κι αναζητήσεις. Η τέχνη είναι μια περιπλάνηση στο άγνωστο…Ένα ταξίδι στο μέσα μας χώρο και σε έξω, άγνωστους τόπους ,σε ανεξερεύνητα - αν και υπαρκτά - τοπία που για να τα βρει ταξιδευτής πρέπει να κατέβει απ’ το τουριστικό λεωφορείο και να κάνει και λίγο ποδαρόδρομο... «Το θέατρο είναι ένα ποτάμι που παρασύρει μαζί του καράβια ψυχές που μαζί του ταξιδεύουν» είχε πει κάποιος…
Ένα ταξίδι αλλού και άλλοτε : Αυτό είναι για μένα το θέατρο. Μια νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου…Η μαγεία του με μεταφέρει στα θρυλικά Ηλύσια Πεδία κι εκεί συναντώ τις παντοτινά νέες Νύμφες…να λούζονται νερό απόκοσμων και μαγικών «τελετών» και να μου δείχνουν μέσα στο ποτάμι να καθρεφτίζονται τα μυστικά του κόσμου.
Το ρολόι γυρνάει και με επαναφέρει στο 2006…Μια εποχή που καθρεφτίζεται πάνω σε κόκκινες τηλεοράσεις. Οι οθόνες αντικατοπτρίζουν το γύρω μας κόσμο και τις μέσα μας τάσεις : Reality shows…Η ενημέρωση αρχίζει…και η μουσική υπόκρουση επίσης. : Aγχωτικός o ρυθμός…σε τρομάζει…όπου νά’ ναι θα βγει ο μπαμπούλας…μην κουνηθείς! Κάτσε ήσυχος στην πολυθρόνα σου! Κινδυνεύεις! Από τα αρχαία χρόνια «είχε πέραση το ψέμα και η μυρωδιά από αίμα»,η επικαιρότητα μοιάζει με κακόγουστη απομίμηση του Colosseo. Όλοι έχουν ριχτεί στην αιματηρή μάχη: Θηρία και μονομάχοι…να δούμε ποιος θα φαγωθεί… «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;».Δεν την έφαγε τη γιαγιά! Η γιαγιά μου χαμογελάει από την τηλεόραση…Ξεφυσάω ανακουφισμένη.. Η νύχτα κρύβει πολλούς κινδύνους. Ποια νύχτα όμως; Η μέσα ή η έξω νύχτα;
Η εποχή μας έχει χίλιες νύχτες: «Νύχτες εκδικήσεων, νύχτες αποκαλύψεων, νύχτες συγγνώμης, νύχτες εξομολογήσεων…».Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει η νύχτα… Για φαντάσου… Ήμουν βαθιά νυχτωμένη… Διανύουμε εκ νέου μια εποχή ανομολόγητου σκοταδισμού… όπου οι αστέρες είναι διάττοντες…
Ένα παιδί μετρούσε κάποτε τα άστρα. Σήμερα ο καθένας εύχεται να γίνει αστέρι…
Κι αν δεν μπορεί να γίνει ο ίδιος, κάθεται και τα χαζεύει…τους εκτυφλωτικούς αυτούς μικρούς ψεύτικους ήλιους…-γιατί ο αληθινός ήλιος είναι ένας κι αυτόφωτος…
Υπάρχουν όμως και τα ψεύτικα φώτα τύπου Hollywοod : «Δώσ’ τους λάμψεις να δουν. Θάμπωσέ τους, θα ενθουσιαστούν…Τι κι αν είσαι μια απάτη… Μάγεψέ τους, ζάλισέ τους, θάμπωσέ τους και θα σε κάνουν αστέρι…» ακούγεται στο «Chicago”,το γνωστό μιούζικαλ .”Καλωσήρθατε στο Hollywood,την πόλη των ονείρων» σκέφτομαι, εκεί που η ιερόδουλη Pretty woman έγινε κυρία…Όλα τα αισθηματικά δράματα έχουν happy end…happy…είναι ένα χάπι που μας το έχουν ποτίσει πολλές φορές. Όλα είναι καλά. «Τέλος καλό όλα καλά» ,όπως θα’λεγε κι ο Σαίξπηρ… Κι άλλωστε γιατί ν’ ανησυχεί κανείς; Ζούμε σε μια τεράστια υπεραγορά, όπου όλα πωλούνται κι αγοράζονται ,ακόμη και με πίστωση. Ένα είναι σίγουρο: Η ευτυχία δεν αγοράζεται στις εκπτώσεις…
Τώρα μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα ταχύδραμα με τίτλο:

«Παράλογα όνειρα και αλογίσια λογική»

Δυο φίλες, η Γενοβέφα και η Νόρα, συνομιλούν. Μέσα στο χώρο βρίσκεται κι ένα άλογο το οποίο μιλάει..

Γενοβέφα: (βάζει λίγη βότκα με πάγο) Ονειρεύομαι να γίνω διάσημη… πλούσια… επιτυχημένη… Νιώθω ανικανοποίητη…
Νόρα: (βάζει λίγη βότκα) Κι εγώ…
Γενοβέφα : Να με αποθεώσουν! Να γίνω εξώφυλλο! Σταρ!(ανάβει ένα τσιγάρο)
Νόρα: DIVA. (ανάβει ένα τσιγάρο)
Άλογο: Ντίβα σημαίνει θεά. Τις πολύ επιτυχημένες πρωταγωνίστριες της όπερας τις αποκαλούν ντίβες.
Γενοβέφα: Να γίνω κι εγώ νυχτερινή τραγουδίστρια… (πίνει μια γουλιά βότκα)
Άλογο: Α, νυχτερινή ήθελες. Βέβαια κι αυτές - οι καλές τουλάχιστον - πρέπει να προσέχουν τη διατροφή τους, να μην καπνίζουν πολύ, να γυμνάζονται, να μην πίνουν παγωμένα. Πρέπει να δουλεύουν ακατάπαυστα… σκληρά… ανελέητα…
Γενοβέφα: (στο άλογο) Θα με τρελάνεις; Δεν θέλω να ξεθεωθώ… Δόξα θέλω.(τρώει ξηρούς καρπούς)
Άλογο: Θέλεις δόξα; Πρέπει να χύσεις ιδρώτα…
Γενοβέφα: Τι ωραία που θα ήτανε να μου ερχόταν η δόξα delivery!
Άλογο: Αυτό θα ήταν πολύ σουρεαλιστικό…
Νόρα: Τι σημαίνει σουρεαλιστικό; (βάζει λίγο κραγιόν)
Άλογο: Άνοιξε ένα βιβλίο να δεις… Α, ξέχασα, δεν έχεις…
Νόρα: Έχω όμως τα τελευταία κουτσομπολίστικα… Κι επί τη ευκαιρία: Ο γάμος της Τάνιας, λέει…
Άλογο: (τη διακόπτει) Μορφώθηκες; Παρα-μορφώθηκες;
Γενοβέφα: (πίνει βότκα) Ο δικός σου ο γάμος πώς πάει;
Νόρα: Δεν τα ξέρεις; Τα ίδια …Η Τάνια όμως είναι πολύ ευτυχισμένη…είμαι πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτήν… που είναι ευτυχισμένη…(πίνει βότκα)
Άλογο: Τι ανία! Τι άνοια! Τι θα κάνουμε σήμερα; Πάμε σε κανά θεατράκι;
Νόρα: (κεραυνοβολημένη, της πέφτει το τσιγάρο απ’ το χέρι) Πλάκα μου κάνεις; Κι αν είναι να πληρώσουμε δεν πάμε σε καμιά ταβέρνα να φάμε καμιά μπριζόλα…Το θέατρο είναι άχρηστο…Τι παρ-αλογισμοί είναι αυτοί; (πιάνει το τσιγάρο απ’ το πάτωμα και συνεχίζει να καπνίζει φανερά εκνευρισμένη)
Άλογο: Δίκιο έχεις…Γιατί να υπάρχει θέατρο; Γιατί να υπάρχει ποίηση; Ζωγραφική; Κλασική μουσική; Γιατί να πληρώσεις να πάς σε ένα μουσείο; Ν’ αγοράσεις ένα βιβλίο; Βυθίσου στον καναπέ σου και χάζεψε κουτσομπολίστικες εκπομπές… Εκεί υπάρχει κόσμος που σου προσφέρει απλόχερα αγάπη και σου χαμογελάει συνεχώς! Φροντίζει για τη μόρφωσή σου!! Όλα να τα δεις. Όλα! Τίποτα μην αφήσεις…Και να ψηφίζεις! Γιατί έχεις δύναμη εσύ! Να ψηφίσεις ποιος να φύγει…να μας αδειάζει τη γωνιά..! Όσο για μένα σήμερα δεν θα φάω σανό… Θα φάω χαβιάρι…
Γενοβέφα: Τα άλογα δεν τρώνε χαβιάρι.
Άλογο: Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο…στην αλλαγή. (Ξαφνικά μπαίνουν μέσα δύο άντρες ντυμένοι με φανταχτερά, κιτς ρούχα.)
Α’ ΑΝΤΡΑΣ: Μίλησε το άλογο;
Β’ ΑΝΤΡΑΣ: Να εξοντωθεί…!
Α’ ΑΝΤΡΑΣ: Τα άλογα δεν μπορούν να μιλάνε…
Β’ ΑΝΤΡΑΣ: Μόνο να σέρνουν άμαξες…
(στο σημείο αυτό το άλογο έβγαλε ένα βροντερό ανθρώπινο γέλιο, έπειτα χλιμίντρισε κι έφυγε πολύ θυμωμένο που έχασε το χρόνο του .Οι δυο άντρες το πήραν στο κατόπι με τα περίστροφα στο χέρι…Οι δυο τσούπρες έμειναν άλαλες από το θράσος του α-λόγου κι έτρεξαν κι αυτές από πίσω να βοηθήσουν στην εξόντωσή του. Το άλογο εξοργισμένο έτρεχε, έτρεχε ώσπου…-

Πώς τελειώνει η ιστορία;
Κάθε ιστορία είναι ένα ταξίδι…Κάθε ταξίδι και μια εμπειρία…Υπάρχουν πάντα πολλές πιθανότητες για το τέλος μιας ιστορίας. Όσο πιο πολλή φαντασία έχει κανείς τόσο και πιο πολλές επιλογές….Ξαναγυρίζω στην αρχή…
“Wer sind wir? Woher kommen wir? Wohin gehen wir?” Αυτό σημαίνει : «Ποιοι είμαστε; Από που προερχόμαστε; Προς τα που κατευθυνόμαστε;». Είναι από την ταινία «Τρέξε Λόλα τρέξε».Η ταινία προτείνει τρεις διαφορετικές εξελίξεις της ίδιας ιστορίας…Οι πιθανότητες είναι άπειρες…Η ρουλέτα πού θα σταματήσει; Είναι θέμα τύχης; Ή έχει να κάνει και με το πόσο δυνατά τη στρίψαμε; Ένα είναι σίγουρο: Η Λόλα βγήκε κερδισμένη-όχι μόνο στη ρουλέτα…στη ζωή της, γιατί έτρεξε…πολύ
Ποια είναι η γνώμη σας για τον ντανταϊσμό; Σας αρέσουν οι πίνακες του Νταλί; Πώς βρίσκετε τα γραπτά του Άντυ Γουώρχολ;; Τα έργα του Τσέχωφ; Έχετε ακούσει ποτέ Λένα Πλάτωνος; Οι ταινίες του Ταρκόφσκι, σας ενδιαφέρουν; Η ποίηση της Σύλβια Πλαθ;
Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ
Στην αρχαία Ελλάδα, στο χρυσό αιώνα του πνεύματος, κάποιοι άνθρωποι μεγαλούργησαν κι έδωσαν τα φώτα τους στον κόσμο…Άνθρωποι που έμειναν αθάνατοι στην παγκόσμια συνείδηση. Την εποχή εκείνη το Θέατρο ήταν θρησκεία και χάριζε ψυχική ανάταση…Όλοι ήταν κοινωνοί στο ιερό πανηγύρι του πνεύματος κι ο πολιτισμός ήταν η κύρια τους μέριμνα…Σήμερα κυριαρχεί το βόλεμα κι έμφαση δίνεται συχνά στην κουζίνα (μάσα) και στο μπάνιο (να βγουν τα άπλυτα στη φόρα). Τι ν’ άλλαξε άραγε; Προσωπικά στο θέατρο θα αναζητήσω το καταφύγιο μου και την παρηγοριά μου από την αδυσώπητη πεζότητα του σήμερα. Θα τραφώ με την ποίηση… Εκεί ίσως να βρω τις χαμένες απαντήσεις του ερωτήματος που έθεσα-στη γερμανική γλώσσα- στην αρχή…