"Έρως ανίκατε μάχαν…"

Γιάννης Φαρσάρης
Εκπαιδευτικός

Ο θεός Έρωτας γεννήθηκε μια κρύα νύχτα του αρχαίου ελληνικού χειμώνα, στη φαντασία των προγόνων μας, ως καρπός της Αφροδίτης και του Άρη. Θεά της ομορφιάς εκείνη, θεός του πολέμου εκείνος. Αγνή και αμόλυντη εκείνη, καθαρόαιμο αρσενικό εκείνος, δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πρότυπα έως σήμερα. Τότε μάλλον γεννήθηκε και το περίφημο γνωμικό «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Ο φτερωτός ταραξίας έχει στο ενεργητικό του ουκ ολίγες περγαμηνές. Κοτζάμ πόλεμος της Τροίας έγινε για χάρη του και αιματοκύλησε τα παλικάρια. Σαράντα χρόνια περίμενε η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, σαράντα μνηστήρες είχε να την παρηγορούν…

Ο θεός Έρωτας παραμονεύει κρυμμένος αδιάφορα πίσω από τις στιγμές. Ένα βλέμμα, ένα αθέλητο άγγιγμα, ένα χαμόγελο, μια χειραψία, μια ατάκα… Η μνήμη αποτυπώνει τη στιγμή και την κουβαλάει άφθαρτη στο χρόνο. Η ζωή χωρίζεται σε δύο κύκλους. Στις στιγμές μαζί με τον πόθο, και στις στιγμές που μεσολαβούν μέχρι την μέθεξη. Όλος ο οργανισμός διαταράσσεται συθέμελα. Αϋπνία, εφίδρωση, ανορεξία, άγχος, νευρικότητα, φευγιό. Ο καθημερινός συνάνθρωπος μετουσιώνεται σε αντικείμενο τολμηρής φαντασίας. Τις περισσότερες φορές εν αγνοία του. Όλα μια ιδέα είναι…

Ο θεός Έρωτας είναι άδικος. Και τυφλός. Ρίχνει τις πιο όμορφες κοπέλες στην αγκαλιά των κιτσάτων, και τα πιο ντελικάτα παλικάρια στο δίχτυ αδίσταχτων γυναικών που κατακτούν το σώμα τους με το αδηφάγο πνεύμα τους. Ολόκληρος ο καταναλωτικός τζίρος γίνεται για χάριν της ομορφιάς, της διασκέδασης, της ηδονής, της ουτοπικής προσέγγισης της ευτυχίας. Βούτυρο στο ψωμί του ανήσυχου φτερωτού τοξοφόρου. Το χόμπι του είναι να γεννάει επιθυμίες. Να ανάβει φωτιές. Και να μετατρέπει τα ανυποψίαστα ανθρωπάρια σε πρόθυμους εθελοντές αναστενάρηδες.

Ο θεός Έρωτας βολτάρει στην ατμόσφαιρα τις ανοιξιάτικες λιακάδες και απογυμνώνει τα θηλυκά κορμιά από τα περιττά φτιασίδια. Κουρνιάζει ανάμεσα στα κορμιά μπροστά στα αναμμένα τζάκια. Πλουτίζει τα όνειρα των μοναχικών ψυχών λίγο πριν κοιμηθούν, γεννώντας την ελπίδα για ένα συντροφικό αύριο. Κρύβεται στο γαλάζιο βλέμμα της καλλονής που ακτινοβολεί αυτόφωτη στο νυφοπάζαρο της επαρχίας. Δίνει πείσμα στους προδομένους να αντέξουν το οδυνηρό αύριο της απουσίας. Κάνει το ουράνιο τόξο σκάλα προς το άπιαστο.

Ο θεός Έρωτας κρύβεται θανατηφόρα στην πλήξη της συντροφικής σιγουριάς. Μετατρέπει τη συζυγική κλίνη σε αρένα των λεόντων για όποιον κάνει πρώτος το κλικ της εγκεφαλικής απιστίας. Καταδικάζει τον άλλον σε αιώνια σιωπηρή σκλαβιά κατανόησης. Τα κορμιά κινούνται μηχανικά και αδειάζουν τους χυμούς τους. Όχι όμως πια σαν καυτή λάβα. Αλλά σαν ξαλάφρωμα εκπληρωμένου υπηρεσιακού καθήκοντος. Ο ύπνος μετά είναι βαθύς και άσχημος, με γρυλίσματα λάγνα προς την ιδεατή ύπαρξη που γεννάει την επιθυμία.

Ο θεός Έρωτας στον ελεύθερο χρόνο του σκαλίζει τις ψυχές των ανέραστων παραπληγικών του ανεκπλήρωτου. Γράφει ποιήματα, μυθιστορήματα, τραγωδίες, θεατρικά μονόπρακτα δια χειρός νυχτερινών ακροβατών της θλίψης. Απαντάει στα «γιατί» των απορημένων της απόρριψης και χαράζει ανεπούλωτες πληγές στις ψυχές τους.

Ο θεός Έρωτας δυστυχώς πάσχει από σοβαρή έλλειψη συγχρονισμού. Ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει δυο ανθρώπους να ερωτευτούν ταυτόχρονα. Πάντα ο ένας επιλέγει να δοθεί ως ακριβό λάφυρο στην μαρτυρική αναμονή του άλλου, θέτοντας παράλληλα και τους κανόνες. Και πάντα ο ένας κυριεύεται από τον κορεσμό του απόλυτου, αναζητώντας νέες διαδρομές, πρώτα εγκεφαλικές και κατόπιν σαρκικές.

Ο θεός Έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Ούτε τάξεις, ούτε μόρφωση, ούτε χρώμα σάρκας και αίματος. Όταν ανακατεύει την τράπουλα, μοιράζει ως δια μαγείας πάντα μόνο μπαλαντέρ. Όλοι μπορούν να ερωτευτούν όλους, αρκεί να αποφασίσει το πότε. Οπλίζει το τόξο και ερωτοτοτροπεί κατά ριπάς.

Ο θεός Έρωτας το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πλήττει ποτέ. Χαμογελάει μονάχα και παγώνει το χρόνο στο βλέμμα του ανυποψίαστου θύματός του. Κι όταν βαρεθεί τις ίντριγκες, βολτάρει στους αιθέρες με τους αριστούχους Δον Ζουάν και Ροδόλφο Βαλεντίνο ακούγοντας τις ιστορίες τους. Και μαζί μοιράζονται το ίδιο μυστικό. Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε στιγμή, είναι έτοιμος να ερωτευτεί… Αρκεί να απελευθερώσει τις αισθήσεις… Να αφουγκραστεί το θρόισμα των φτερών του… Να ανοίξει τις θύρες της ψυχής…